ఇమౌజీలతో ఎమోషన్లు! - దత్తవాక్కు- ఆంధ్రప్రభ

ఆదిమ మానవులకు భాషెక్కడిది పాపం? అరుపులు, సైగలతోనే వాళ్ల కమ్యూనికేషనంతా. వోకల్ కార్డ్స్ మొదటి నుంచీ ఉన్నాయి గాని, దంతములు (డెంటల్స్), తాలవ్యములు (palates), ముక్కుతో పలికేవి (nasals) ఇలా ఫొనెటిక్స్ అప్పటికి లేవు. క్రమంగా ఆ అరుపులు, నోటి నుండి వెలువడే ధ్వనులు ఒక క్రమపద్ధతిని సంతరించుకోసాగాయి. అవి పదాలుగా, చిన్న చిన్న వాక్యాలుగా రూపాంతరం చెందాయి. అలా కొన్ని వేల సంవత్సరాలకు భాషకు ఒక రూపం ఏర్పడింది. తర్వాత ఎవరో మేధావి బయలుదేరాడు. ఈ భాషను బాగా స్టడీ చేసి, ఏ నియమాల ద్వారా ఇది ఏర్పడుతూందో గమనించి, దాని సూత్రాలను వ్రాశాడు. అదే వ్యాకరణం. “ఎవరూ పుట్టించకపోతే మాటలెలా పుడతాయ్?” అని మాయాబజార్ సినిమాలో ఘటోత్కచులవారన్నట్లు, ఎవరూ కనిపెట్టకుండా సూత్రాలెలా వస్తాయ్?
భాష, సాహిత్యం, కవిత్వం, దినదిన ప్రవర్థమానాలుగా వెలుగొందుతూ, వార్తాపత్రికలు, వార, పక్ష, మాస, త్రైమాసిక.. అబ్బా! ఎన్ని పత్రికలు? ఇవన్నీ చక్కగా భాషా సేవ చేస్తూ ఉన్నాయి. (ఉండేవి?) కాని, భాషతో పనిలేని చోద్యపు కాలం ఒకటి దాపురించింది మహాశయా! అది సోషల్ మీడియాలో మాత్రమే దర్శనమిస్తుంది. నాలుగు మాటలు టైపు చేయడానికి బద్ధకమో, లేదా లైఫ్‌ను సింప్లిఫై చేసుకునే ఒక క్రమంలో భాగమో, మళ్లీ ఆదిమ మానవుల కాలంలోకి వెళ్లాం. ఇమౌజీలని దాపురించాయి. మొదట్లో అందరూ వాటిని ఎమోజీలు అంటూంటే, కాబోలు! అనుకునే వాడిని. కాని దాన్ని ‘ఇమౌజీ’ అని పలకాలట.
ఈ పిక్టోగ్రాములనన్నింటినీ తెలుగులో వ్రాద్దామని జుట్టు పీక్కున్నా. పిల్లి అంటే మార్జాలము అన్న చందంగా తయారవుతుంటే ఊరుకున్నా. టైప్ చేసే సంభాషణల్లో, ఎమోషన్స్ వ్యక్తపరచే పదాల (తోచకపోతే?)ను వాడకుండా, ఈ ఇమౌజీలను వాడతారన్నమాట.
సరే, బాగుందబ్బాయ్! కానీ, ‘పిచ్చి కుదిరింది రోకలి తలకు చుట్టండ’న్నట్లు, ‘మనవాళ్ళొట్టి మేధావులోయ్!’. కదా! పెళ్లికీ పిడుక్కీ ఒకే మంత్రం చందాన, ఇమౌజీలను ఎడాపెడా వాడేయడం మొదలెట్టారు.
2010 తర్వాత ఇవి మరింత పాపులర్ అయ్యాయి, ‘యూనికోడ్’ వీటిని ‘యూనికోడ్ స్టాండర్డ్’ లోకి మార్చినప్పటినుంచి. ఇమౌజీలు వాడడం నాగరికుల సంస్కృతిలో ఒక భాగమైంది. “నాగరీకుల భోజనంలో గోంగూర లేకుండా ఎలా? గోంగూర లేనిదే ప్రభువులు ముద్దముట్టరు” అని వంగర గారన్నట్లు, అవి లేని సంస్కృతిని మనం ఊహించలేం సుమండీ!
ఇమౌజీలను పాజిటివ్ కమ్యూనికేషన్ కోసమే ఉపయోగించాలని శాస్త్రం ఘోషిస్తోంది! వాటికంటూ ఒక సొంత అర్థముండదు. కానీ అవి Paralanguage క్రిందికి వస్తాయి. Text కు clarity ని, క్రెడిబిలిటీని ఇస్తాయి. అంతే గానీ అసలు text అన్నదే లేకుండా వీటితోనే పని కానిచ్చేస్తేమంటే ఎలాగండి మాస్టారు?
మనలో మన మాట, మగవాళ్ళ కంటే ఆడవాళ్లు ఇమౌజీ లను ఎక్కువగా ఉపయోగిస్తారని, ఒక సర్వేలో తేలిందట.
ఇమౌజీలను మిసండర్‌స్టాండ్ చేసుకునే ప్రమాదం కూడా ఉంది ఆర్యా! పంపినవాడి మెదడులో ఏ ఆలోచనలున్నాయో, అవే ఆలోచనలు రిసీవ్ చేసుకునేవాడికి ఉండాలనేముంది? కొన్ని దేశాలతో, బెదిరించడానికి రివాల్వర్లు, కత్తులు ఇమౌజీలుగా పెడతారట.
ఫేస్‌బుక్కోడు ఎంత తెలివైనవాడంటే, పోస్ట్ నచ్చితే ‘లైక్’ సింబల్ కొట్టొచ్చు. అంతే! కాని నచ్చకపోతే, ‘డిస్‌లైక్’ సింబల్ పెట్టలేదు, చూశారా! కామెంట్‌లో చెప్పవచ్చు కదా, అంటారేమో! “ఆయనే ఉంటే...” అన్నట్లు, అంత ఓపికే ఉంటే...
మణికట్టు వరకు కట్ చేసి బొటనవేలు పైకి లేపి ఉంచిన ‘మొండిచెయ్యి’ ఇమౌజీని చాలామంది ఉపయోగిస్తుంటారు. పంపినవాడికి పద్మభూషణ్ వచ్చిందని తెలిసినా అదే మొండి చెయ్యి చూపుతారు. తెలుగులో ‘మొండి చెయ్యి చూపడం’ అంటే వేరే అర్థం ఉంది!
వెకిలినవ్వులు, పడీపడీ నవ్వడం, నోటి మీద చేయి వేసుకొని విస్తుబోవడం, మాడుమొహం, భేషుగ్గా ఉందని బొటన వేలిని చూపుడువేలిని గుండ్రంగా తగిలించి, మిగతా మూడు వేళ్లు పైకెత్తడం, నాలుక బయటపెట్టి వెక్కిరించడం, గులాబీపువ్వు, రెండు చేతులూ జోడించి పైకెత్తడం (దీంట్లో అయ్యా! మీకో నమస్కారం! ఇక ఆపండి! అనే అర్థం కూడా రావచ్చు!), రెండు కళ్లనుండి ధారాపాతంగా కన్నీరు కార్చడం, పళ్లన్నీ కనిపించేలా ఇకిలించడం... అబ్బ! ఎన్నని చెప్పను? 
గోరుచుట్టుపై రోకటి పోటు అన్నట్లు, రెడీమేడ్ వీడియోలు వచ్చేశాయి. అన్ని సందర్భాలకు అవి తయారు చేసిపెట్టారు. ఎవరనుకున్నారు? ‘గూగుల్ కిచెన్’ వారు.
ఆలీని, బ్రహ్మనందాన్ని, రవితేజను ఈ వీడియోలలో, ఆయా సినిమాలలో వారు చూపిన విచిత్ర, చిత్ర భావాలను, సందర్భ శుద్ధితో పెడతారు. పాపం, వారికి రెమ్యూనరేషన్ ఏమయినా ఉంటుందో, లేదా ఉచిత పథకాలో, మరి!
‘రిప్’ అని ఒకటుంది. అది ఇమౌజీ కాదు కాని, సూక్ష్మంగా మోక్షం చూపిస్తూంది. ఒకాయనకు జ్వరం వచ్చిందని ఎఫ్.బి. లో పోస్ట్ పెడితే, ఆయన ఫ్రెండ్ (ముఖపుస్తక నేస్తం) ‘రిప్’ అని పెట్టాడట. అదీమిట్రా బాబూ అని అడిగితే, “తప్పేముంది? రెస్ట్ ఇన్ పీస్! ‘ప్రశాంతంగా రెస్టు తీసుకో’ అన్నాను” అన్నాడట! అతి తెలివి!
చక్కని భాష ఉండగా, దాన్ని సింప్లిఫై చేయడం కాదు, దాన్ని కనుమరుగు చేసే ప్రయత్నం కాదా ఇది! అదన్నమాట!